۱- خالصانه به دیگران توجه کنیم (قانون جذب)
در پایه ای ترین تعریف از مهربانی می توان آن را اهمیتی خالصانه دانست که نسبت به دیگران قائل هستیم. اینکه بهترین ها را برای دیگران بخواهیم و بدانیم آنها همان خواسته ها، نیازها، انگیزه ها و حتی همان ترس هایی را دارند که خودمان داریم. مهربانی به معنای خونگرمی، پاسخگو بودن، صبوری، اعتماد، وفاداری و حق شناسی است. پیرو فروچی (Piero Ferrucci)، روان درمانگر و فیلسوف، مهربانی را به عنوان راهی برای “زندگی آسان تر” معرفی میکند، زیرا مهربانی انسان را از اسارت نگرش های منفی و احساساتی چون تنفر، حسادت، بدگمانی و بازی دادن دیگران آزاد می نماید. نهایتاً مهربانی به معنای اهمیتِ واقعی دادن به “تمام موجودات” است.
مهربانی و بخشندگی در قبال دیگران را تمرین نماییم. نداشتن مهارت مهربانی، خجالتی بودن و ندانستن اینکه چطور باید به دیگران نزدیک شد، تنها مواقعی رفع میشود که دست به عمل بزنیم و مسیر را آنقدر ادامه دهیم که مهربانی به صفتی ناخودآگاه در ما تبدیل شود.
در برابر مهربانی مان چیزی مطالبه نکنیم. بزرگترین مهربانی ها همان هایی هستند که با خود الزامی به همراه نمی آورند، مهربانی هایی که غیرشرطی و بدون توقع هستند.
۲- برای کسب منفعت مهربانی نکنیم
از مهربانیِ آلوده به فریب دوری نماییم. مهربانی به معنای مؤدب بودنِ سودجویانه، بخشندگی حساب و کتاب شده و ادب و نزاکتِ تصنعی نیست. اگر کسی از مهربانی به عنوان روشی برای بازی دادن دیگران استفاده کند تا خواسته هایش را تأمین کنند یا آنها را تحت کنترل بگیرد، دیگر نمی توان اسم آن رفتار را مهربانی گذاشت. تظاهر به اینکه فردی برایمان مهم است در حالی که تمام مدت احساس خشم یا تحقیر نسبت به او را درون مان سرکوب می کنیم و با گپ و گفت های از سر باز کنِ رایج بر غضب و ناکامی مان از آنها سرپوش می گذاریم هم مهربانی به شمار نمیرود.
در نهایت اینکه، مهرطلبی را نباید با مهربانی اشتباه گرفت. مهرطلبی آن دسته از رفتارهایی هستند که برای تسلیم شدن و آب از آب تکان نخوردن طراحی شده اند. افراد مهرطلب از هر اقدام رو به جلویی در رابطه دوری می کنند زیرا وحشت دارند که مبادا آن رفتار رابطه را نابود کند، در عوض خشم، قهر و کینه ی خود را درون شان نگه می دارند و احساس می کنند قربانی شده اند.
۳. با خودمان مهربان باشیم
اشتباه برخی از آدمها این است که وقتی دارند به دیگران مهربانی می کنند با خودشان رفتار مهربانانه ندارند. ممکن است بخشی از این حالت به دوست نداشتن جنبه هایی از وجودمان بازگردد، اما گاهی ریشه اش در عدم شناخت از خودمان می باشد. متأسفانه زمانی که از درون محکم نباشیم این خطر وجود دارد که مهربانی هایمان خالصانه نباشد که بالاتر درباره ی اقسام آن حرف زدیم. یا ممکن است دچار فرسودگی و سرخوردگی شویم که چرا دیگران را در اولویت قرار داده ایم.
خودآگاهی به ما کمک میکند تا بفهمیم منشأ رنج و تعارض هایمان چیست. خودآگاهی همچنین توان روبه رو شدن با تناقض ها و ناهماهنگی های درون مان را برای ما فراهم میکند. به ما فرصت میدهد روی جنبه های نامطلوب شخصیت مان کار کنیم. خودآگاهی به همین منوال کمک میکند فرد از نسبت دادن جنبه های منفی خود (طی مکانیسم فرافکنی) به دیگران دور بماند و بنابراین فرد قدرت لازم را برای داشتن رفتاری مهربانانه با دیگران، درون خود پیدا خواهد کرد.
زمان بیشتری صرف کسب خودآگاهی نماییم و از این دانش برای مهربان تر بودن با خودمان (با یادآوری اینکه ما همه ضعف هایی داریم) و دیگران استفاده کنیم. به این طریق به جای اینکه اجازه بدهیم ترس های درونی مان نیاز به فرافکنی درد و رنج را در ما تحریک کند به آنها رسیدگی می کنیم.
به زمانی که برای شناختن خودمان، نیازها و محدودیت هایمان صرف می کنیم به چشم خودخواهی نگاه نکنیم. هرچه باشد این پیش زمینه ی مهمی است که ما را قادر می سازد با آگاهی و قدرتی شگرف برای مهربانی به سوی مردم برویم.
از خودمان بپرسیم که مهربانی با خود چه معنایی دارد. برای بسیاری از افراد مهربان‌تر بودن با خودشان به معنی مشاهده و مراقبه ی گفت و گوهای درونی و جلوگیری از افکار منفی است.
۴- مهربانی را از مهربانان الگو بگیریم
به آدمهای واقعاً مهربان زندگی مان فکر کنیم و اینکه چه احساسی به ما می دهند. آیا حتی فکر کردن به آنها مایه ی دلگرمی مان نیست؟ شاید به این علت باشد که اثر مهربانی باقی می ماند و در مواقع روبه رو شدن با سختی ها به افراد دلگرمی می بخشد. وقتی فردی راهی پیدا میکند که به ما به خاطر آنچه که هستیم ابراز محبت کند، غیر ممکن است چنین اعتبار و تائید ارزشمندی که نصیب مان شده است را فراموش نماییم. محبت این افراد تا ابد در وجود ما به حیاتش ادامه میدهد.
مواقعی را به یاد بیاوریم که مهربانی دیگران روز ما را ساخته است. مهربانی آنها چه خصوصیتی داشته که توانسته حس خاص و مهم بودن به ما بدهد؟ آیا آنها کارهایی کرده اند که ما هم بتوانیم آن کارها را از صمیم قلب انجام بدهیم؟
۵- مهربانی برای سلامتی مفید است پس مهربان باشیم
با در پیش گرفتن نگرش مثبت (قانون جذب) که مهربانی مثالی از آن است، سلامت روانی و شادمانی در فرد افزایش پیدا میکند. مهربانی درباره ی بخشیدن به دیگران و پذیرا بودن است، مهربانی کردن احساس بهزیستی و ارتباطی را به ما برمی گرداند که سلامت روان و وضعیت روحی مان را بهبود می بخشد.
همین که مهربانی، عزت نفس ما را بالا خواهد برد، در عین سادگی، به خودی خود پاداشی دائمی و قدرتمند است.
۶- تمرکز بر مهربانی را به عادت تبدیل نماییم
لئو باباتا (Leo Babauta) می گوید مهربانی یک عادت است. عادتی که هرکس می تواند در خود پرورش دهد. پیشنهاد او این است که به مدت یک ماه بر مهربانی تمرکز کنیم. بعد از تمرین تمرکز هدایت شده، متوجه تغییرات ژرف در زندگی مان خواهیم شد. نسبت به خودمان احساس بهتری پیدا می کنیم، و متوجه می شویم مردم به ما واکنش متفاوتی دارند، از جمله اینکه با ما رفتار بهتری خواهند داشت. زیرا همان طور که او می گوید مهربان بودن در طولانی مدت با دیگران، تابع قانونِ کارماست (یعنی مردم پاسخ مهربانی ما را نهایتاً با مهربانی خواهند داد.)
۷- با همه مهربان باشیم نه فقط با آنها که “نیازمند”اند
دایره ی مهربانی خودمان را گسترش دهیم. مهربانی در برخی شرایط کار راحت تری برای ماست. مثلاً مهربان بودن وقتی به طور ناخودآگاه دچار “مهربانی ترحم آمیز” شویم کار آسانی است. مهربانی ترحم‌آمیز که استفانی دوریک (Stephanie Dowrick) آن را بیان کرده به زبان ساده به مهربانی‌ای گفته میشود که به مردم شدیدا نیازمند مانند بیماران، فقرا، اقشار آسیب‌پذیر و آنها که با ایده آل‌های ما برای محبت کردن جور هستند ابراز می‌کنیم. مهربانی با آنها که به ما نزدیکند، چه به لحاظ عاطفی مانند (اعضای خانواده یا دوستان) یا به دلایل دیگر مانند (وطن، جنس، نژاد یکسان) هم کار راحت تری است تا آنها که هگل فیلسوف معروف از آنها با عنوان «دیگران» یاد میکند. ممکن است مهربانی با کسانی که آنها را هم پایه‌ی خود یا به عنوان «دیگری» در نظر می‌گیریم دشوارتر باشد اما این کار ارزشش را دارد.
در محدود کردن مهربانی به موارد “راحت” اشکالی وجود دارد. در چنین حالتی متوجه نمی‌شویم که لازم است با همه (فارغ از سطح دارایی، ارزش‌ها و اعتقادات، رفتار و نگرش، قومیت و نژاد و شباهتی که به ما دارند) با مهربانی رفتار کنیم.
اگر گزینه ی مهربانی را تنها برای کسانی انتخاب کنیم که از نظر ما استحقاق آن را دارند بند از سوگیری و قضاوت های مان باز کرده ایم و صرفا مهربانی مشروط را تمرین می کنیم. در حالی که مهربانی اصیل شامل حال تمام موجودات است. گرچه چالشِ عملی کردنِ چنین ایده ای درباره ی مرزهای مهربانی ممکن است گاهی نیازمند تلاش باشد، هیچگاه ژرفای قدرتی که برای مهربانی اصیل در خود خواهیم یافت به پایان نمی رسد.
اگر مهربان بودن با فردی را تنها به این دلیل به تأخیر انداخته ایم که او بدون حمایت یا درک شدن از جانب ما می تواند به زندگی خود ادامه دهد، مهربانی گزینشی را انتخاب کرده ایم. مهربانی اما شامل حال همه میشود.
۸- قضاوت کردن را به حداقل برسانیم
اگر واقعا دلمان می خواهد مهربان باشیم لازم است قضاوت مان را کنترل نماییم. به جای صرف وقت برای انتقاد، برای مثبت بودن و شفقت زمان بگذاریم. اگر معمولاً دیگران را مملو از اشکال می بینیم، آرزو می کنیم که کاش می توانستند آدمهای بهتری باشند، یا احساس می کنیم اطرافیان مان مردمی نیازمند و گیج هستند با چنین نگاهی مهربانی حقیقی را یاد نخواهیم گرفت. از قضاوت کردن دست برداریم و در نظر داشته باشیم که ما هیچگاه کاملاً دیگران را درک نمی کنیم مگر اینکه یک روز جای آنها زندگی کنیم. به جای قضاوت آدم ها که چرا بهتر از آنی نیستند که اکنون می بینیم روی مهربان بودن با آنها تمرکز کنیم.
اگر آدم قضاوتگری باشیم که به غیبت کردن علاقه دارد یا صرفاً درباره ی آدمهای دوروبرمان بدگویی کنیم، هیچگاه نمی توانیم قید و شرط ها را کنار بگذاریم و به دیگران مهر بورزیم.
مهربان بودن یعنی به جای اینکه از دیگران انتظار داشته باشیم کامل و بی‌نقص باشند به آنها با دید مثبت نگاه کنیم.
