10 نکته تجاری از تامارا ملون “Tamara Mellon” مؤسس جیمی چو “Jimmy Choo”
تامارا ملون به تازگی قوای خود را بدست آورده بود که یک برند تجاری به نام جیمی چو را راه اندازی کرد. تامارا ملون از یک “معتاد” به سوی دنیای تجارت حرکت کرد، و با وارد شدن به سه معامله خصوصی سهام برند جیمی چو را به ارزش 525 میلیون به فروش رساند.
تامارا ملون همه جزئیات را در کتاب خود “In My Shoes: روی پاهای خودم” گفته و برای رسیدن به موفقیت کارآفرینان 10 نکته ارزشمند به یادگار گذاشته است.
برنامه تجاری داشته باشیم اما انعطاف پذیری باشیم
بعد از دوره رقت بار اعتیاد تامارا ملون با ایده هایی برای خط تولید کفش جیمی چو، پا به عرصه بازار گذاشت و در میان بقیه رقبا خود، طراحی کفش او برای پرنسس دیانا انتخاب شد. برنامه تجاری تامارا ملون بسیار ساده و عاری از جزئیات بود. تامارا ملون می گوید “جیمی به طراحی کفش مشغول بود و من باید کارخانه ای برای تولید آنها می یافتم. ما بایستی عمده فروشی هایی برای بفروش رساندن محصولات خود دایر می کردیم که باعث شود هر دو به طرز باورنکردنی پولدار شویم.” مسائل دقیقاً طبق برنامه ما پیش نمی رفتند اما تامارا ملون به ایده خود درباره جیمی چو یعنی رسیدن به رتبه بالای فروشگاه های کفش سراسر دنیا رسید.
در انتخاب شریک کاری دقت کنیم
تامارا ملون برای تأسیس شرکت تجاری خود چو را بدلیل شهرت بالایش درکفاشی انتخاب نمود و می گوید “هر کسی که تا بحال در لندن خرید کرده باشد، جیمی چو را می شناسد.”
آنها اینگونه توافق کردند که جیمی چو کفش ها را طراحی کند و ملون با آنها به تجارت بپردازد. برای شروع کار ملون و پدرش مقداری هزینه کردند، بعلاوه مدیریت و تجربه کار باعث شد ملون و پدرش حرف اول را بزنند و جیمی و دیگران 50 درصد سهام آنها را داشته باشند. اما با وجود شهرت جیمی، ملون مدعی بود که خلاقیت چندانی در طراحی کفش های او دیده نمی شود و مجبور شد بیشتر طراحی ها را خودش انجام دهد. ملون می گوید:”من می دانستم که جیمی یک کفاش است و علاقه زیادی به طراحی کفش ندارد. من با ذهن خلاقی سر و کار داشتم که در واقع هیچ خلاقیتی نداشت.”
به غرایز خود اعتماد کنیم
برای رسیدن به هدف ملون تأکید می کند که به کسب و کار و طراحی غریزی خود اعتماد کامل داشته است . ملون می گوید: “من غریزه ای قوی، مهارت کارآفرینی خاص و اخلاق کاری باورنکردنی داشتم . هر اشتباهی که در زمینه تجارت مرتکب شدم تنها به دلیل باور نداشتن خودم بوده است. اما حال می دانم که اگر چیزی واقعاً به نظر من جالب نباشد، برای مشتریان هم جالب نیست.”
ملون نخستین مجموعه جیمی چو را بر اساس مواردی که طراحی کرده بود از نظرش جالب توجه آمد. ملون می گوید بخش جالب کارم این است که اگر چیزی توجهم را جلب کند، و با من ارتباط عاطفی برقرار کند می بینم که زنان دیگر هم به آن توجه نشان می دهند.
برای شکست آمادگی داشته باشیم
نخستین کلکسیون کفش جیمی چو با شکست روبرو شد اما ملون اجازه نداد که آن شکست باعث ترسش شود. ملون می گوید:” کارخانه کفش ها را با یک آرم مشکی پوشانده بودم و چسب کفش در طول درز کفش دیده می شد و دوخت افتضاحی هم داشت. آنها آنقدر بد بودند که خودمان هم نمی توانستیم از آنها استفاده کنیم.” ملون به این فکر کرد که کفش ها به توجه بیشتری نیاز دارند. ملون می گوید: “از نظر مواد اولیه غنی بودیم یعنی بهترین مواد را استفاده می کردیم و باید کمی روی جزئیات تمرکز می کردیم. در زمینه طراحی کفشها ایده های جدیدی اعمال نمودیم مثل استفاده از پارچه های جالب و اضافه و جاذبه هایی که جلف نباشند و قابل قبول باشند.”
کم کردن هزینه ها و تمرکز روی وجوه نقد
ملون در همان مراحل اولیه به اهمیت وجوه نقد پی برده بود یعنی در زمانی که جولی تاونسند، یکی از خریداران آمریکایی، سفارش 3000 جفت کفش جیمی جو را پس از نمایشگاه پاریس داد. ملون می گوید: “بطور کاملاً ناگهانی ما بهترین شانسی که یک کارخانه نو پا ممکن است داشته باشد را بدست آوردیم.” وجه نقد. فروش ما در سال اول 250000 پاوند بود، با هزینه های اجاره فروشگاه ها که برای ما 15000 پاوند هزینه شده بود و تنها یک کارمند به جز ساندرا (چوی) و خودم بودیم.
چگونه مبتکر باشیم
راز موفقیت ملون زمانی بود که وقتی حس کرد خلائی در بازار او دیده می شود دست به ابتکار زد. جیمی چو یکی از اولین برندهایی است که دارای ” خانه مد” می باشد که کفش هایی تولید می کند که هر فصل بفروش می رسند و هرگز نیاز به حراج ندارند. به گفته ملون: ” هنگامی که کارمان را شروع کردیم صنعت کفش شانس های زیادی برای ابتکار در سطوح کاملاً عملی به ما نشان داد. برای مثال، بوت های زنانه همیشه در قسمت ساق پا گشاد بودند و هیچکس هرگز برای اندازه کردن آن قسمت از بوت ها چاره ای نیاندیشیده بود. بنابر این، من خط تولید بوتهایی راه اندازی کردم که بخش بالای آنها کاملا تنگ بودند.
از دعواهای حقوقی بپرهیزیم
درمورد کارهایی که نباید بکنیم، باید بدانیم که ملون زمان زیادی را صرف دعاوی حقوقی با دیگران کرده بود از شریک کاری اش گرفته تا مادرش. این مشکل از خود چو شروع شد که با ساختار کاری مشکل داشت و با شکایت های مشتریان خود روبرو بود او می گفت : ” آنها نام مرا دزدیده اند و نابودم می کنند.” چو از ملون و پدرش طبق ماده 22 قرارداد های کاری پیش از بستن قرارداد برای فروش سهام تجاری شکایت کرد. ملون می گوید: “این دعاوی حقوی برای کسب و کار اصلاً خوب نیست، ما تلاش زیادی برای بوجود آوردن این برند کردیم و دعواهای داخلی می توانست جلوه کار را که جذاب و پر زرق و برق بود خدشه دار کند.”
حواسمان به سرمایه گذاری بخش خصوصی باشد
سرمایه گذاری بخش خصوصی باعث شد ملون راه حلی برای اختلاف خود با یکی از شرکای چو پیدا کند اما همین مسأله باعث یک سری دردسرهای دیگر شد. به گفته ملون: “من کاملاً آماده بودم که از مشکلی که بخاطر قرار داد با جیمی بسته بودم راحت شوم. چقدر بد می تواند باشد؟ من گفتم که بعدها تنها خودم را سرزنش خواهم کرد. ملون به اولین “درس ناخوشایند” خود در زمینه سرمایه گذاری خصوصی اشاره می کند. سهام خصوصی مثل سیاست است: مبارزات بی پایان ، جمع آوری سرمایه و تعیین موضع برای مبارزه بعدی بهایی است که باید برای کاری که انجام می دهیم بپردازیم. “ملون همچنین متوجه شده بود که در سهام خصوصی همه چیز منوط به خروج است:” بیشتر سهامداران خصوصی در طی دو یا سه سال می خواهند که از بازی خارج شوند.”
خارج شدن هم جزء واقعیت است
برای ملون ،بعنوان مؤسس جیمی چو “جزو واقعیت” بوده است . ملون می گوید: ما بشدت تلاش می کنیم که چیزی را که وجود ندارد بنا کنیم اغلب برای سالها کار بدون مزد انجام می دهیم و چیزی برای خودمان باقی نمی ماند یعنی بیشتر درآمد ما هزینه ها را جبران می کند. و مهم نیست که چقدر سرمایه گذاری موفقی داشته ایم ، بدست آوردن ارزش و اعتبار وابسته به عوامل متعددی می باشد، و بیشتر آنها هم از کنترل ما خارجند: وضعیت عمومی اقتصاد، سالم بودن صنعت مربوط به ما ، سود دهی کوتاه مدت خریداران بالقوه.
برای تغییر مسیر آماده باشیم
زمانی که شرکت آنها با قیمت 525 میلیون پاوند به Labelux فروخته شد، ملون سهام خود را در جیمی چو بفروش رساند ملون می گوید: “جیمی چو همه چیز من بود اما من مثل کسی هستم که شریکش به او خیانت کرده و با زن دیگری فرار کرده است.”