چگونه برای زندگی پس از COVID-19، خود را از نظر روانی آماده کنیم؟

شوتا سیوارامان

واقعا چقدر زندگی ما غیر قابل پیش بینی است؟ در سال گذشته، زندگی، همانطور که می دانیم، سریعا به هرج و مرج غیرمنتظره، نامطمئن و غیرقابل تصور امروزی تبدیل شده است. از مارس 2020 تا کنون خیلی چیزها برای مردم، در همه اقشار، تغییر کرده است و با افزایش سرسام آور موارد روزانه گزارش شده در موج دوم هند و افزایش مرگ و میر ناشی از آن، به نظر می رسد که نبردی طولانی در پیش داریم. تصور زندگی پس از COVID-19 سخت تر می شود.

قرنطینه های گسترده در سراسر کشور، رضایت در سراسر سیستم و فقدان زیرساخت های مراقبت های بهداشتی باعث آسیب های جبران ناپذیر و وحشت های غیرقابل تصور شده است. بازارهای کاری در حال سقوط هستند و کسب و کارها دست و پا می زنند. خانواده هایی که برای یافتن مداخلات پزشکی یا صرفاً برای نگه داشتن غذا روی میز تلاش می کنند، واقعیت های تلخی است که امروزه مجبوریم با آن روبرو شویم.

اما یک بحران نامرئی در حال گسترش است که به سختی در مورد آن صحبت می شود. در حالی که همه مشغول رسیدگی به عواقب فیزیکی ناخوشایند این بیماری همه گیر هستند، تأثیر پنهانی وجود دارد که می تواند در طول زمان باعث تلفات سنگین تری شود. این بحران بدتر شدن سلامت روان در طول همه‌گیری است – نگرانی که تنها با سهل انگاری و با طولانی شدن نبرد با COVID-19 بدتر می‌شود.

اثرات COVID-19 بر همه

همه‌گیری کنونی می‌تواند نسل‌ها را تا آخر عمر دچار یک زخم روانی کند. کارگران خط مقدم که سوگند یاد کردند تا بیماران را به بهترین شکل ممکن درمان کنند با آسیب‌های روحی روبرو می‌شوند. این جنگجویان کووید، از رویای نجات جان گرفته تا تصمیم گیری در مورد اینکه چه کسی زنده بماند، بار عاطفی سنگینی را حتی پس از همه گیری، به دوش می کشند.

برای والدین ما، این زمان ترسناکی است. COVID-19 و اخبار مرگ در اطراف آنها نقش یک یادآوری دائمی از مرگ و میر را دارد. دنیایی که آنها می شناختند و افرادی که با آنها آشنایی داشتند در حال کوچک شدن است.

از سوی دیگر، این یک کوکتل کشنده از غرق شدن، اضطراب، ترس و ناامنی برای قشر زحمتکش حرفه ای جوان است. اکثر متخصصان درگیر پارانویای بی پایان در مورد از دست دادن شغل و عواقب آن در مرز سلامتی عقل خود هستند. ترس از فردا و بلاتکلیفی، باعث می شود امروز خواب خود را از دست بدهند.

و برای کسانی که به طور منطقی در مورد شغل خود مطمئن هستند، یک احساس دائمی از غرق شدن، ترس، عدم تمایل و تمرکز  برای انجام مسئولیت های خود وجود دارد.
زمانی که مسائل تهدید کننده مهمی در زندگی وجود دارد که باید نگران آنها باشیم، چیزهایی که اکثر ما به عنوان کار انجام می دهیم، چقدر اهمیت دارد؟

برای کارآفرینان و ریسک‌پذیران، همه‌گیری یک یادآوری تلخ از شکنندگی شرکت آنها است. سطوح عدم قطعیت، فشار فزاینده برای حمایت از کارمندان و تامین‌کنندگان، قوانین و مقررات، تغییر مداوم – همگی باعث می‌شوند که صاحب یک کسب‌وکار بدود و در مدیریت مسئولیت‌های متعدد با حمایت کم یا بدون حمایت، نفس نفس بزند.

برای کودکانی که در این اقلیم بزرگ می شوند، معصومیت آنها خیلی زودتر از آنچه باید از بین می رود. بچه ها در این مواقع زودتر بالغ می شوند. علاوه بر این، کودکان امروز به طور کامل از همسالان جدا شده‌اند و می‌توانند حتی از نسل Z امروزی تنهاتر باشند.

جوانان با خاطره ای از دنیای قبل از کووید، در موقعیت بهتری قرار ندارند زیرا با نامشخص بودن زندگی آینده خود پس از COVID-19 دست و پنجه نرم می کنند. با تعطیلی دانشگاه‌ها، کم بودن فرصت‌های بازار کاری و فشار مداوم همسالان به لطف رسانه‌های اجتماعی، ۱۲ ماه گذشته برای این جوانان چالش برانگیز بوده است.

ما برای مدت طولانی درگیر آن هستیم

در حالی که هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید COVID-19 چند موج دیگر  برای ما در نظر گرفته است، عوارض عاطفی این بیماری همه‌گیر، هر روز سنگین تر می‌شود. واکسن ها ممکن است برای ما وقت بخرند. با این حال، به نظر می‌رسد که کووید-19 چند سالی باقی می‌ماند تا زمانی که دانشمندان درمانی محفوظ از خطا و شکست، برای همه جهش‌های احتمالی ویروس، پیدا کنند.

در این میان، تاب آوری عاطفی نیاز کنونی است. بزرگسالان باید به طور مداوم مراقب سلامت روان خود باشند و اقدامات پیشگیرانه ای را برای کنترل آسیب، انجام دهند و محبت، توجه و حمایت عاطفی لازم را از نزدیکان و عزیزان خود دریغ نکنند.

چگونه از نظر ذهنی برای زندگی پس از COVID-19 آماده شویم؟

در اینجا چند راه وجود دارد که بتوانیم تاب آوری عاطفی ایجاد و خود را از نظر ذهنی برای زندگی بهتر پس از COVID-19، آماده کنیم.

1. پذیرش واقعیت جدید

برای شروع، همه ما باید غم از دست دادن زندگی را همانطور که می دانستیم اندوه و رویاهایی که برای چند سال آینده داشتیم به گور ببریم. ما باید با واقعیت جدید روبرو شویم و آن را کاملاً بپذیریم. پذیرش کامل مستلزم رها کردن افکاری مانند «اگر چه می‌شد»، «کاش»، «اگر فقط اینطوری می بود»، «بهتر بود» یا «باید بود».

باید واقعیت جدید خود را همانگونه که هست بپذیریم – واقعیتی مملو از عدم اطمینان، ترس از عفونت، آینده ای ناقص.
بسیاری از ما پذیرش را به‌عنوان افتادگی، منفعل بودن و عملی از سوی افراد ضعیف می‌دانیم، اما کاملا برعکس است. پذیرش نیاز به شجاعت فوق العاده ای برای رویارویی با واقعیت های سخت شرایط فعلی دارد.

2. آن را پردازش کنید، اما آن را بی حس نکنید.

همه ما دوست داریم از احساسات خود فرار کنیم. ما ترجیح می‌دهیم احساسات را نادیده بگیریم، غفلت کنیم، چشم‌پوشی کنیم یا از احساسات دوری کنیم، صادق باشیم، چون نمی‌دانیم چگونه با آنها کنار بیاییم.

امروز ما با سونامی از احساسات روبرو هستیم و نمی دانیم از کجا شروع کنیم. چگونه یک نفر بدون فرو ریختن زیر بار این همه احساسات، در میان انبوهی از انباشته ها کار می کند؟

بنابراین ما به سمت دیگری نگاه می کنیم. ما وانمود می کنیم که این احساسات وجود ندارند. نتفلیکس تماشا می کنیم، یا بدتر از آن، برای بی حس کردن درد، به الکل و مواد مخدر روی می آوریم. اما این مشکل را حل نمی کند. فقط باعث می شود به طور موقت فراموش شود.
مانند امواجی که در حال برخورد هستند و به اقیانوس باز می گردند. امواج برمی‌گردند، پس این احساسات نیز برمی‌گردند – آنها با قدرت بیشتری نسبت به همیشه برمی‌گردند.

بنابراین، از آن غافل نشوید، آن را پردازش کنید. آنچه را که احساس می کنید، با دوستان و خانواده که می توانند بدون قضاوت کردن به شما گوش کنند، به اشتراک بگذارید. اگر نه برای پردازش احساسات و کاهش درد با خطوط کمکی سلامت روان، مشاوران و درمانگران تماس بگیرید.

3. به دنبال حمایت عاطفی و عرضه آن باشید.

مطمئن شوید که وضعیت عزیزانتان را بررسی می کنید. چند قدم فراتر از «حالت چطور است؟».
واقعاً بدانید که آیا آنها خوب هستند یا خیر. از آنها بپرسید که سلامت روانشان در این مواقع چگونه است؟ آیا خوب می خوابند؟ چگونه با عدم اطمینان و ترس کنار می آیند؟

اگر آنها با شما دردودل کردند، فضا را نگه دارید و بدون قضاوت گوش دهید.
برای گفتن داستان های خود یا توصیه های ناخواسته، عجله نکنید. به آنها بگویید که شما در کنار آنها هستید و اگر نمی توانند با شرایط کنار بیایند، خوب است که از یک متخصص کمک بگیرید.

با این حال، به یاد داشته باشید که این یک خیابان یک طرفه نیست. در حالی که خود را در دسترس عزیزان قرار می دهید، مطمئن شوید که در صورت نیاز خودتان هم به دنبال کمک و حمایت از طرف دیگران هستید. سعی نکنید یک نجات دهنده فوق العاده باشید که نیازهای خود را نادیده می گیرد.

مانند آهنگ بیل ویتر:

《به من تکیه کن، وقتی قوی نیستی،
و من دوستت خواهم بود، به تو کمک خواهم کرد تا ادامه دهی…
زیرا طولی نمی کشد تا زمانی که به کسی نیاز پیدا کنم که به او تکیه کنم،
لطفا غرور خود را ببلع. اگر چیزهایی دارم که باید قرض بگیری،
زیرا هیچ کس نمی‌تواند آن‌ها را برآورده کند، نیازهایی که نشان نمی دهید 》

4. با تبار خود در ارتباط باشید.

من قویاً به قدرت جمعی اعتقاد دارم. قبیله شما هر چه باشد – چه زیرگروهی از همکاران کار، یک گروه کلاس هنری، دوستان کلاس تمرین، کارآفرینان همکار در یک گروه شبکه ای، یا خانواده بزرگ دوستان و پسرعموها – از جمع ها حمایت کنید و به دنبال حمایت باشید تا در این مدت آرامش پیدا کنید.

دانستن اینکه تنها نیستید بسیار آرامش‌بخش است، به خصوص زمانی که از افرادی که دوستشان داریم فاصله می گیریم و از انجام کارهایی که دوستشان داریم محدود می شویم.

از فناوری استفاده کنید تا مکالمات را ادامه دهید.
جلسات Zoom برای نجات! چه برای خلق هنر با هم باشید و چه برای عرق کردن و سوزاندن آن کالری ها آنلاین شوید، مطمئن شوید که با طایفه خود در ارتباط هستید، به خصوص زمانی که زندگی پس از COVID-19 را تصور می کنید.

5. برای خلق لحظات شاد وقت بگذارید.

در حالی که نبرد با ویروس ممکن است ناامید کننده به نظر برسد، ضروری است تمرین‌هایی را بپرورانیم که به ما شادی می‌دهند – خواه مدیتیشن در تاریکی و سکوت قبل از طلوع خورشید باشد، یا آن فنجان قهوه در بالکن، یادداشت افکار و احساسات، تکمیل جدول کلمات متقاطع، مهمانی ساعت شیتز کریک یا آفیس، تماس های ویدیویی Facetime با خانواده، یا بازی Zoom آخر هفته با دوستان.

در فعالیت‌هایی فراتر از صحبت‌های همیشگی COVID شرکت کنید که حتی در این مواقع بحرانی لحظات شادی را برای شما به ارمغان بیاورند. ممکن است چیزهای کوچکی باشند، اما می توانند به حفظ سلامت عقل و بازگرداندن تعادل ذهنی شما کمک کنند.

آیا همه این ها ضرر است؟

همه ما با دفاع از بشریت در برابر این ویروس مرگبار چیزی را از دست خواهیم داد. بسیاری از ما غم از دست دادن عزیزانمان را را داریم و به دنبال پر کردن فضای خالی هستیم که هرگز پر نمی شود و تقریباً همه ما بخشی از خود را پشت سر می گذاریم زیرا زندگی دیگر هرگز مثل سابق نخواهد شد.

همانطور که گفته می شود، 《هیچ کس هرگز دو بار در یک رودخانه قدم نمی گذارد، زیرا نه همان رودخانه است و نه همان انسان.》

سخن آخر

من قویاً معتقدم که همه‌گیری زمان جنبش هم نیز خواهد بود، جایی که در نهایت چشمانمان را به آنچه واقعاً مهم است باز می‌کنیم، زیرا آرزوی زندگی پس از COVID-19 را داریم.

شاید وقتی همه‌گیری را پشت سر گذاشتیم، در چیزهای روزمره که برایمان بدیهی بودند، شادی بیشتری پیدا کنیم. عجله برای آماده کردن بچه‌ها برای مدرسه، رفت و آمد به محل کار، مهمانی‌های کسل‌کننده اداری، مکالمه کنار کولر آبی و آخر هفته‌ها.

احتمالاً برای آزادی با دوستان، ملاقات با والدین خود یا تعطیلات بیشتر سپاسگزار خواهیم بود. بیشتر حضور خواهیم داشت و خاطرات ماندگاری از جشن های تولد ساده ای که با دوستان گرفته ایم تا عروسی های بزرگ هندی بزرگمان، ایجاد خواهیم کرد.
بیشتر دوست خواهیم داشت، بیشتر خواهیم خندید و بیشتر دوست گرامی خواهیم داشت.

منبع:

• https://www.lifehack.org/907609/life-after-covid-19