بیو گرافی رونالدو برزیلی(زندگینامه ورزشکاران)
در زندگی نامه فوتبالی رونالدو برزیلی اینگونه آمده است که : رونالدو لوئیز نازاریو د لیما در تاریخ 22 سپتامبر سال 1976 در ریودوژانیرو در کشور برزیل متولد شد.
او فوتبال را در باشگاه تنیس والکوئره که یک تیم فوتسال محلی در منطقه بنتو ریبیرو بود (منطقه ای که در آن متولد شده بود)، شروع کرد. در ابتدا قصد داشت دروازه بان شود، اما به دلیل کم بودن زمان حضورش درتیم، به خط حمله علاقمند شد. رونالدو در 13 سالگی به باشگاه فوتسال سوسیا راموس بنتو ریبیرو پیوست. 2 سال بعد به تیم سائوکریستووائو رفت و از آنجا بود که در زمین های بزرگ بازی کرد. رونالدو به دلیل توانایی زیادش در بازی از یک طرف پیشنهاد بازی در تیم ملی زیر 17 سال برزیل را دریافت نمود و از طرف دیگر مورد توجه باشگاه کروزیرو از بلو هوریزونته قرار گرفت که این انتقال در سال 1993 صورت گرفت.
رونالدو برزیلی در اولین فصل حضورش در لیگ فوتبال برزیل، 12 گل در 14 بازی به نام خود ثبت کرد. به اینها باید 22 گلی را هم که در لیگ منطقه ای میناس گرایس زد، اضافه کرد.
او بعد از این که در سال 1994 اولین بازی ملی خود را انجام داد و در جام جهانی آمریکا هم شرکت نمود، مورد توجه و علاقه چندین باشگاه اروپایی قرار گرفت. گرچه دو تیم بزرگ ایتالیایی، یوونتوس تورین و آ.ث. میلان هم در بین این تیم ها بودند، رونالدو به پیشنهاد روماریو، هم تیمی اش در تیم ملی برزیل، به ازای 5/9 میلیون مارک راهی باشگاه هلندی آیندهوون شد. این مبلغ در آن زمان بالاترین مبلغی بود تا آن موقع به یک بازیکن برزیلی پرداخت شده بود.
رونالدو از سال 1994 تا 1996، 57 بازی رسمی برای آیندهوون هلند انجام داد و 54 گل هم به ثمر رساند. او در سال 1996 به ازای 30 میلیون مارک به تیم بارسلونا اسپانیا پیوست. گرچه فقط یک فصل در این تیم بود، اما در همین مدت بسیار موفق عمل کرد. رونالدو در فینال جام در جام اروپا تک گل پیروزی بخش بارسا را در مقابل پاری سن ژرمن، مدافع عنوان قهرمانی به ثمر رساند و با 34 گل زده، در سال 1997 آقای گل باشگاه های اسپانیا شد. او در این دوره دوبار نیز در سال های 1996 و 1997 به عنوان مرد سال فوتبال جهان و یک بار در سال 1997 به عنوان مرد سال فوتبال اروپا انتخاب شد، و هر دو بار به عنوان جوان ترین بازیکنی که به این موفقیت دست پیدا میکند.
رونالدو در شروع فصل 1998/1997 به باشگاه ایتالیایی اینتر میلان انتقال پیدا کرد. نراتزوری ها امیدوار بودند که با استخدام رونالدو سلطه یوونتوس و میلان بر سری A را بشکنند و اولین عنوان قهرمانی پس از سال 1989 را کسب نمایند. این انتقال 50 میلیون مارک برای اینتر هزینه داشت که در آن زمان رکورد نقل و انتقالات دنیا شکسته شد. در آن فصل اینتر نایب قهرمان سری A و نیز قهرمان جام یوفا شد. رونالدو نیز برخلاف آن که در هر لیگی در همان فصل اول آقای گل میشد، در آن فصل بعد از اولیور بیرهوف آلمانی، به عنوان دومین گلزن برتر ایتالیا شد.
فصل بعدی برای اینتر میلان فاجعه آمیز بود. آنها در لیگ هشتم شدند و به هیچ یک از جام های اروپایی هم راه پیدا نکردند. رونالدو در این فصل برای اولین بار دچار مصدومیتی جزئی شد و فقط در 19 بازی تیمش حضور پیدا کرد و 14 گل نیز زد. فصل بعدی مصدومیتش پیشرفت کرد. رونالدو در نوامبر سال 1999 زانوی راستش به شدت آسیب دید و پس از چهار ماه، وقتی به میدان برگشت، در همان بازی اول و در دقیقه ششم به علت پارگی دوباره رباط پای راستش مجبور به ترک زمین شد. پس از 17 ماه استراحت در 20 سپتامبر سال 2001 در جام یوفا در مقابل تیم رومانیایی اف.سی. براشو به میدان برگشت. با درخشش رونالدو در دور برگشت فصل 2002/2001 (7 گل زده در 10 بازی)، اینتر تا هفته آخر لیگ هم شانس قهرمانی داشت. با یک شکست 2 بر 4 مقابل لاتزیورم در روز آخر، صدر جدول به یوونتوس رسید. در مقابل، در جام جهانی 2002 در ژاپن و کره جنوبی، رونالدو بازگشتی موثر در قهرمانی برزیل داشت.
عکس رونالدو برزیلی
بعد از آن، رونالدو برزیلی از اینتر میلان جدا شد و با مبلغ 45 میلیون یورو به رئال مادرید پیوست تا پس از لوئیز فیگو و زین الدین زیدان، سومین فوق ستاره خارجی این تیم باشد. اولین فصل حضور در رئال بسیار موفقیت آمیز بود. او در همان سال با رئال به قهرمانی جام باشگاه های جهان دست پیدا کرد و به علاوه بازهم به عنوان مرد سال اروپا و جهان انتخاب شد. رونالدو از یک سو مطمئن ترین گلزن تیمش بود و از سویی دیگر در این فصل، بیست و نهمین قهرمانی اش در لالیگا را جشن گرفت. در فصل بعدی نیز یک بار دیگر پس از سال 1997 آقای گل باشگاه های اسپانیا شد. اما رئال نه در آن فصل و نه در دو فصل بعدی موفق به کسب هیچ عنوانی نشد، چیزی که برای تیم با آن همه ستاره یک فاجعه واقعی بود به خصوص که هم زمان بارسلونا، بزرگ ترین رقیب رئال، هم در لالیگا و هم در لیگ قهرمانان اروپا توانسته بود به مقام قهرمانی برسد.
از فصل 2007/2006 دیگر رونالدو موقعیت خوبی در رئال نداشت. به طوری که در طول 215 روز هیچ گلی نزد و از سوی سرمربی جدید رئال، فابیو کاپلو، از ترکیب اصلی نیز کنار گذاشته شد، چراکه به مهاجم تازه وارد تیم، رود فان نیستلروی هلندی اعتماد بیشتری داشت. در کنار همه اینها، مصدومیت های جدید نیز گریبانگیر رونالدوی برزیلی شد. همه اینها باعث شد تا او در ژانویه سال 2007 به فکر بازگشت به میلان در سری A ایتالیا بیفتد. البته این بار نه به اینتر میلان، بلکه به تیم رقیبش، آ.ث. میلان. انتقالی که باعث بی اعتباری اش نزد هواداران اینتر شد. در میلان دوباره آغاز گلزنی های او بود، اما در لیگ قهرمانان اروپا حق بازی در میلان را نداشت، چراکه در همان فصل با پیراهن رئال در این مسابقات بازی کرده بود. البته در همان فصل، تیم سابق او، رئال موفق شد قهرمانی در لالیگا را کسب نماید.
در سال 2007 با چندین مصدومیت مواجه شد، به طوری که در مجموع یک نیم سال در اختیار تیمش نبود متعاقب آن به تیم فنرباغچه استانبول ترکیه و سپس فلامینگو ریودوژانیرو پیوست. در همین زمان به علت انجام یک انتقال خون که برای بهبودی سریع تر پای مصدومش انجام شده بود، به دوپینگ متهم شد. با وجود این، در تاریخ 13 ژانویه سال 2000در بازگشت به میادین فوتبال، در دیدار برابر ناپل دو گل زد و یک گل ساخت تا بازهم هنر فوتبالش را به رخ همگان بکشد.
اما این بازگشت فقط یک ماه به طول انجامید، چراکه در 13 فوریه 2008 در دیدار مقابل لیوورنو رباط زانوی چپش به کلی پاره شده و به شدت دچار مصدومیت شد. پزشکان معالجش پیش بینی می کردند که تا اوایل ماه نوامبر بهبود یابد. به موازات این جریان، اتهام دوپینگ برعلیه او و باشگاه سابقش علنی شد و گفته شد که وی زمانی که در آیندهوون هلند بازی می کرده است، برای انبساط ماهیچه داروی آنابولیکا به او تجویز شده و همین معالجه سبب بروز این همه آسیب دیدگی شده است.
از همین رو باشگاه میلان قرارداد او را تمدید نکرد، به طوری که وی در اول ژولای سال 2008 بدون باشگاه ماند. وقتی به ریودوژانیرو بازگشت، در دسامبر همان سال قراردادی یک ساله با باشگاه کورینتیانس سائوپائولو امضاء کرد و در همان ابتدا با این تیم قهرمان منطقه سائوپائولو و جام حذفی برزیل گردید.
رونالدو در تیم ملی برزیل
اولین حضور رونالدو در تیم ملی برزیل، در تیم ملی زیر 17 سال کشورش بود. او با این تیم در سال 1993 در کشور کلمبیا قهرمان آمریکای جنوبی شد. اولین بازی رونالدو در تیم ملی بزرگسالان به تاریخ 23 مارس 1994 بر می گردد که یک بازی دوستانه مقابل آرژانتین انجام داد. رونالدو در 4 مه همان سال در دیدار مقابل ایسلند اولین گل ملی اش را زد. وی در همان سال و تنها در سن 17 سالگی برای حضور در جام جهانی آمریکا به تیم ملی فراخوانده شد. البته در این جام در ترکیب تیم قرار نگرفت و به این ترتیب سهم کوچکی در قهرمانی برزیل در جام جهانی 1994 داشته است. سال بعد از آن هم رونالدو هنوز یک بازیکن ذخیره بود که با تیمش در جام آمبرو در انگلیس شرکت نمود و به همراه این تیم قهرمان آن جام شد و در همان سال در جام کوپا آمه ریکا فقط در یک بازی حضور داشت. او در سال 1996 اولین موفقیت بین المللی اش را جشن گرفت و توانست در مسابقات المپیک 1996 مدال برنز را بر گردن بیاویزد و خودش نیز پس از زوج خط حمله اش، ببتو و هرنان کرسپوی آرژانتینی، سومین گلزن برتر این مسابقات شد.
پس از آن، رونالدو بازیکن ثابت تیم ملی برزیل شد. رونالدو در سال 1997 در جام های تورنوا دو فرانس، کوپا آمه ریکا و کنفدراسیون ها شرکت کرد که در دوتای آخری به همراه تیم ملی برزیل قهرمان شد. در آن زمان رونالدو به همراه روماریو زوج موفقی در خط حمله برزیل ساخته بود. اما در سال بعد از آن و زمانی که ماریو زاگالو، سرمربی تیم ملی از روماریو برای حضور در جام جهانی 1998 فرانسه دعوت نکرد، این زوج منحل گردید. برزیل در آن جام یکی از شانس های اول قهرمانی بود، اما در فینال در مقابل تیم میزبان شکست خورد. رونالدو که دوباره در خط حمله در کنار ببتو قرار گرفته بود، در آن جام چهار گل به ثمر رساند. او در دیدار فینال نمایش ضعیفی داشت، و این در حالی بود که او یک روز قبل از بازی فینال، بر اثر تشنجی که دلیل آن هنوز توضیح داده نشده، به بیمارستان منتقل شده بود. به دنبال آن، خیلی از بازیکنان و کارشناسان، وضعیت رونالدو را که سبب عدم تمرکز شدید تیم شده بود، علت شکست برزیل در فینال اعلام کردند. به علاوه شایعات زیادی قوت گرفت مبنی بر این که اصولاً رونالدو نباید بازی می کرده است و فقط به دلیل فشار حامی مالی اش در ترکیب قرار گرفته بود. البته بازیکنان و مقامات رسمی تا امروز درباره این موضوع جنجال برانگیز سکوت کرده اند. با این حال، رونالدو از سوی نمایندگان مطبوعات به عنوان ارزشمندترین بازیکن جام انتخاب شده و توپ طلایی را دریافت نمود.
بعد از آن به مدت یک سال از تیم ملی دور بود و سپس در کوپا آمه ریکا در سال 1999 حضور پیدا کرد و به همراه ریوالدو، برزیل را به قهرمانی این جام رساند. چند ماه بعد از آن، مصدومیت زانویش طوری شدت گرفت که بازی مقابل هلند در تاریخ 9 اکتبر 1999 آخرین بازی ملی اش تقریباً تا دو سال نیم دیگر شد. در 27 مارس 2002 به تیم ملی بازگشت و با وجود دوری طولانی مدت از این تیم، بلافاصله با تیم ملی راهی جام جهانی 2002 ژاپن – کره جنوبی شد. رونالدو در این جام نمایشی فوق العاده داشت و با هشت گل زده در هفت بازی، آقای گل جام جهانی شد و در بازی فینال در برابر آلمان، با زدن دو گل، برزیل را به قهرمانی رساند.
رونالدو پس از آن جام از حضور در تورنمنت های بزرگ صرف نظر کرده و از جمله در کوپا آمه ریکا در سال 2004 و جام کنفدراسیون ها در سال های 2003 و 2005 شرکت نکرد. بدین ترتیب آخرین تورنمنت مهم او، جام جهانی 2006 آلمان بود که البته برای برزیل بسیار ناامیدکننده بود. این تیم در دور یک چهارم نهایی با شکست برابر فرانسه از مسابقات حذف شد. به خصوص رونالدو به دلیل وضعیت جسمانی اش (چاق و کند بودن) به شدت مورد انتقاد قرار گرفت. با وجود این، او در چهار بازی سه گل زد و بدین ترتیب به تنهایی رکورددار گلزنی در تمام جام های جهانی شد.
افتخارات رونالدو به عنوان بازیکن ملی
شرکت در جام جهانی:
1994 (بدون انجام بازی)- قهرمان
1998 (7 بازی، 4 گل)- مقام دوم
2002 (7 بازی، 8 گل) – قهرمان
2006 (4 بازی، 3 گل)
شرکت در کوپا آمهریکا:
1995 (1 بازی، بدون گل) – مقام دوم
1997 (6 بازی، 5 گل)- قهرمان
1999 (6 بازی، 5 گل) – قهرمان
شرکت در جام کنفدراسیون ها:
1997 (5 بازی، 4 گل) – قهرمان
شرکت در المپیک:
1996 (6 بازی، 5 گل)- مقام سوم
افتخارات رونالدو به عنوان بازیکن باشگاهی
قهرمان جام در جام اروپا: 1997
قهرمان جام یوفا: 1998
قهرمان جام باشگاههای جهان:2002 و 2007
قهرمان سوپرجام اروپا: 2002، 2007
قهرمان باشگاههای اسپانیا: 2003، 2007
قهرمان جام حذفی اسپانیا: 1997
قهرمان سوپرجام اسپانیا: 1996، 2003
قهرمان جام حذفی هلند: 1996
قهرمان جام حذفی برزیل: 1993، 2009
قهرمان منطقه میناس گرایس: 1994
قهرمان منطقه سائوپائولو: 2009
افتخارات شخصی رونالدو
آقای گل جام لیبرتادورس (1993-94)
آقای گل جام مینیرو برزیل (1993-94)
عضو تیم سال مینیرو برزیل (1994)
آقای گل لیگ هلند (1993-94)
آقای گل لالیگا با بارسلونا (1996-97)
آقای گل لالیگا با رئال مادرید (2003-04)
کفش طلای اروپا (بهترین گلزن اروپا) (1996-97)
بهترین بازیکن خارجی و عنوان توپ طلای لالیگا(1996-97)
با ارزش ترین بازیکن کوپا امه ریکا (1997)
با ارزش ترین بازیکن فینال کوپا آمه ریکا (1997)
عضو تیم بهترین بازیکنان جام کنفدراسیون ها (1997)
باارزش ترین بازیکن جام برندگان جام یوفا (1997)
آقای گل جام برندگان جام یوفا ( 1996-97)
بهترین گلزن جهان به انتخاب فدراسیون امارو ارقام جهان (1997)
با ارزش ترین بازیکن یوفا (1997)
بهترین بازیکن سال سری آ (1997-98)
بهترین بازیکن خارجی سال سری آ (1997-98)
بهترین فوروارد سال یوفا (1997-98)
3بار برنده جایزه براوو (1995-1997-1998)
توپ طلا و عنوان آقای گلی جام جهانی (1998)
با ارزش ترین بازیکن جام یوفا (1998)
آقای گل کوپا آمه ریکا (1999)
عضو تیم برتر کوپا امه ریکا (1997)
عضو تیم برتر کوپا آمه ریکا (1999)
بهترین بازیکن سال جهان از نظر فیفا (1996)
بهترین بازیکن سال جهان از نظر فیفا (1997)
بهترین بازیکن سال جهان از نظر فیفا (2002)
بهترین بازیکن سال اروپا(جایزه بالون) (1997)
بهترین بازیکن سال اروپا(جایزه بالون) (2002)
بهترین بازیکن سال جهان از نظر وورد ساکر (1996)
بهترین بازیکن سال جهان از نظر وورد ساکر (1997)
بهترین بازیکن سال جهان از نظر وورد ساکر (2002)
کسب بهترین بازیکن سال جهان از نظر مجله معتبر اونزه (1997)
کسب بهترین بازیکن سال جهان از نظر مجله معتبر اونزه (2002)
توپ نقره ای فیفا (2002)
عضو باشگاه 100 تایی های فیفا
عضو تیم بهترین های جام جهانی (1998)
عضو تیم بهترین های جام جهانی (2002)
آقای گل جام جهانی (2002)
عضو تیم بهترین بازیکنان یوفا (2002)
کسب جایزه بازگشت رویایی سال (2002)
جایزه مربوط به افسانه ها (2002)
بهترین ورزشکار سال دنیا از نظر بی بی سی (2002)
جایزه پاهای طلایی جهان (2006)
عضو تالار مفاخر ملی برزیل (2006)
بهترین بازیکن 10 ساله سری آ (97 – 2007)
عضو 11 بازیکن برتر تاریخ فوتبال (2007)
بهترین گلزن تاریخ جام جهانی
بهترین بازیکن سال جام پائولیستا (2009)
بهترین بازیکن 10 سال اخیر جهان از نظر گل دات کام (بین سالهای 2000-2010)