نقش دولت در آینده کودکان
علی رغم تلاش ها در دهه های اخیر در حوزه هایی مانند تغذیه و آموزش، همچنان کودکان آینده ای نامطمئن پیش روی خود دارند. اما نقش دولت در آینده کودکان چیست؟ تخریب محیط زیست، تغییرات آب و هوایی، جنگ، بلایای طبیعی، فقر و نابرابری اجتماعی و بالاخره پدیده ی منحوس کودکان کار، سازمان ملل متحد را در سال ۲۰۱۵ به این فکر انداخت که کلیه کشورهای عضو این سازمان را ملزم کند که به اهداف و شاخص های توسعه پایدار با همکاری و تعامل با یکدیگر در سه سطح ملی، منطقه ای و بین المللی دست یابند که مهم ترین این موارد پایان دادن به فقر، حفاظت از کره زمین و تضمین برخورداری همه مردم جهان از صلح و رفاه تا پایان سال ۲۰۳۰ است.
اما بعد از گذشت تقریبا هفت سال از توافق یاد شده، کشورهای عضو چقدر توانستند به تلاش برای رسیدن به اهداف خود پایبند بمانند؟ آمارها، حاکی از نتایج بسیار متاثرکننده ای هستند؛ زیرا فقط تعداد کمی از کشورها توانستند در جهت دستیابی به اهداف ذکر شده پیش روند.
سرمایه گذاری روی سلامت کودکان برای منافع مادام العمر، بین نسلی و اقتصادی
جوامع هوشیار روی نسل جدید خود سرمایه گذاری می کنند؛ چون می دانند که سلامت فیزیکی، روانی و اجتماعی بهبود پیدا خواهد کرد، درآمدها افزایش می یابند، اقتصاد رشد کرده، جرم کاهش پیدا می کند و بالاخره به جامعه ای منسجم خواهند رسید. اما در کشورهای عقب افتاده کودکان به سمت حاشیه رفته و پتانسیل ارزشمند آنان نادیده گرفته می شود. در این کشورها علیرغم وجود ثروت، نسل جدید، در فقر فیزیکی و یا روانی زندگی می کند که حاصل آن گسترش آسیب ها، نابسامانی اقتصادی و در نتیجه افزایش کودکان کار است.
همانطورکه سلامت و تغذیه خوب در دوران پیش از تولد و سال های اولیه، پایه و اساس یک زندگی سالم را می سازد، یادگیری و مهارت های اجتماعی که در سنین جوانی بدست می آوریم، زمینه را برای پیشرفت و موفقیت در آینده مهیا کرده و از سیاست و اقتصادی قدرتمند دفاع می کند. خدمات آموزشی و مراقبت های بهداشتی باید در اولویت وظایف سران کشورها قرار بگیرد؛ زیرا مزایای سرمایه گذاری روی کودکان در آینده در برابر هزینه آن بسیار چشمگیر است.
برای اطمینان حاصل کردن از رسیدن به توسعه اقتصادی و انسانی، هر دولت در زمان تحویل لایحه بودجه با استفاده از ابزار صحیح، باید ارزیابی های درست را انجام دهد که قشر فقیر جامعه بتواند از تمام امتیازات اقشار دیگر برخوردار شده و فاصله بین آن ها نیز برطرف شود.
اما سرمایه گذاری فقط مربوط به مسایل مالی نمی شود؛ مشارکت اجتماعی کودکان، خود نیروی قدرتمندی برای تغییر است که هم باعث رشد فردی می شود و هم برای رسیدن به اهداف توسعه پایدار باید به کار گرفته شود.
وظیفه دولت در حمایت و نظارت بر تمامی بخش ها
کشورهایی که از نسل آینده حمایت می کنند، به نقش و اهمیت فضای حاکم بر خانواده آگاه هستند. مرخصی با حقوق، مراقبت های اولیه و رایگان بهداشتی خصوصا در زمان زایمان، دسترسی به آب و غذای سالم و کافی، آموزش رایگان و اطمینان از برآورده شدن تمام نیازهای کودک در دستور کار این دولت ها قرار دارد. این حکومت ها اطمینان حاصل می کنند که محیط تحصیل و رشد برای همه کودکان با هر طبقه اجتماعی، نژاد و جنسیت در دسترس باشد.
یکی از مهم ترین نگرانی های فعالان حقوق بشر، در مورد کودکان حاشیه نشین است که با اطمینان حاصل کردن از ثبت تاریخ تولد و داشتن شناسنامه، بتوانند مقدمات لازم برای تحصیل آنها را فراهم کنند. سرمایه گذاری باید از بخش بهداشت و آموزش فراتر رفته و وارد حوزه های مسکن، کشاورزی، انرژی و حمل و نقل نیز بشود.
تغییرات آب و هوایی، روند تخریب محیط زیست، افزایش جمعیت های مهاجر، فقر و بی عدالتی اجتماعی، درگیری، جرم و جنایت و شیوه غارتگرانه ملل دیگر نقش دولت در آینده کودکان را پررنگ تر می کند.
پنج دلیل برای اینکه دولت باید در تربیت کودکان مشارکت داشته باشد
در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه، بوروکراسی های فاسدی وجود دارند که مانع پیش برد برنامه های دولت برای احقاق حقوق کودکان در مبارزه با آسیب های اجتماعی می شوند. نقش دولت در آینده کودکان به طور قطع چند بعدی است که یکی از آن ها بحث قانون و اجرای قوانین است. به عنوان مثال قوانین مربوط به حمایت از کودکان در حیطه عملکرد سازمان بهزیستی را در نظر بگیرید که متولی امر جمع آوری کودکان زباله گرد است و دولت نیز لایحه مورد نظر را تصویب کرده اما اجرای قوانین همچنان عملکرد درستی ندارد.
شماره یک: هیچ والدی صاحب کودک نیست
کودکان هویت و منافع قانونی خود را دارند؛ هیچ والدی صاحب کودک خود نیست. اما در بسیاری از جوامع از جمله کشور عزیزمان ایران، کودک بخشی از دارایی والدین خود به شمار می رود. بنابراین کودک نه حقوق خود را می شناسد و نه می تواند از آن بهره مند شود.
شماره دوم: رفتار کودکان روی جامعه تاثیر می گذارد
رفاه کودکان نه تنها بر آن ها و خانواده هایشان، بلکه بر کل جامعه نیز تأثیر می گذارد. براساس تحقیقات صورت گرفته کودکانی که در سال های اولیه زندگی شکوفا شده اند، بیشتر به شهروندان مفید تبدیل می شوند و به داشتن اقتصاد شکوفا و دموکراسی اجتماعی کمک می کنند. سرمایه گذاری در رفاه کودکان در دراز مدت، بازدهی مفید ایجاد می کند که بر شکوفایی و دوام جامعه در آینده تأثیر می گذارد.
شماره سوم: فرزندان وسیله ای برای رسیدن به رویاها نیستند
بسیاری از والدین در جستجوی تحقق رویاهای دست نیافته خود برای کودکانشان هستند؛ گویی زندگی فرزندانشان در امتداد زندگی آنان است. این نوع والدین اگرچه در ظاهر رفتارهای بسیار فداکارانه ای دارند اما در باطن قضیه اگر جستجو کنیم، با تصمیمات غلط خود آینده و استعداد کودک را نابود می کنند. اینجاست که نقش دولت در آینده کودکان خود را نشان می دهد؛ به این صورت که دولت باید در مدارس تمهیداتی اجرا کرده که به واسطه آن بتوان استعدادهای کودکان را شناسایی و هدایت کرد.
شماره چهارم: اطلاعات غلط والدین دردسرساز می شود
گاهی والدین اطلاعات لازم برای تصمیم گیری درست را ندارند. آن ها گاهی اوقات نمی توانند ارتباط بین تجربیات اولیه دوران کودکی و نتایج مثبت در زندگی آینده فرزند خود را پیش بینی و درک کنند. اهمیت مهدکودک یک مثال بارز است. بر اساس مطالعاتی که در کارولینای شمالی انجام شد، کودکان خانواده های کم درآمدی که به مهدکودک با کیفیت و استاندارد بالا فرستاده شدند، کم تر دبیرستان را ترک می کنند و در سن ۲۱ سالگی به احتمال زیاد در یک کالج چهار ساله شرکت می کنند و به موفق شدن نزیکتر خواهند شد. اما والدین فقیری که از این موضوع آگاه نیستند، نقش حیاتی مهدکودک را نادیده گرفته و آن را اتلاف وقت و هزینه می دانند.
شماره پنجم: والدین کامل نیستند
والدین قادر به ارائه همه نوع خدمات به کودکان خود نیستند. اقدامات پزشکی را در نظر بگیرید؛ یک کودک مبتلا به بیماری چشمی ممکن است نیاز به عمل جراحی داشته باشد که بینایی او به حالت طبیعی بازگردد. این عمل می تواند کودک را از مشکلات جدی بینایی که بر نوع و کیفیت زندگی او در بزرگسالی تأثیر می گذارد، نجات دهد. با این حال، برای پرداخت هزینه چنین عملیاتی، والدین کودک نیازمند پول یا توانایی قرض گرفتن آن هستند. دولت باید برای خانواده با دهک های پایین شرایطی را فراهم کند که مشکلی با انجام دادن این اقدامات حیاتی نداشته باشد.
کودکان تنها توسط والدینشان بزرگ نشده و نباید هم بزرگ شوند. این یک وظیفه بسیار مهم و دشوار است که نباید صرفا بر دوش پدر و مادر گذاشته شود. نقش بستگان، مراقبان، معلمان و البته نقش دولت در آینده کودکان نیز در شکل گیری تجربیاتی که کودکان در خانه، مهدکودک ، مدرسه و به طور کلی در جامعه جمع آوری می کنند، اهمیت دارد.
بهبود این تجربیات، زندگی کودکان و چهره جوامعی که در آن زندگی می کنند را در سال های آینده شکل خواهد داد. بدیهی است که دلایل اخلاقی، اقتصادی و آموزشی و خط مشی عمومی، نقشی حیاتی در رشد کودکان شاد، سالم و تحصیلکرده ایفا خواهند کرد که در نتیجه به بزرگسالانی مولد در حیطه مسایل اجتماعی و علمی و اقتصادی ختم خواهد شد.
همکاری با دولت ها برای کاهش فقر کودکان و افزایش عدالت
یونیسف برای برابری کودکان دو هدف بسیار مهم را در راس کار قرار داده است: اولا کودکان در بدترین شرایط باید اولویت اول حکومت ها باشند و در ثانی باید به برابری فرصت نیز برسند. دولت مردان وظیفه دارند به ساخت جهانی کمک کنند که در آن هر کودک شانس برابر با دیگر کودکان در رشد، آموزش و رسیدن به رویاهایش را داشته باشد.
سیاست هایی که از خانواده های کارگری حمایت می کند
دسترسی به برنامه ها با کیفیت بالا برای یادگیری اولیه، نشان داده است که پیشرفت تحصیلی کودکان تا چه اندازه بدان وابسته است. یارانه های مراقبت از کودک این خدمات را مقرون به صرفه می کند؛ زیرا وقتی ما درباره قشر آسیب پذیر جامعه، یعنی کارگران صحبت می کنیم، این انتظار از دولتمردان می رود که حداقل امکانات لازم برای حال و آینده کودکان فراهم کنند. به عنوان مثال مادری که می تواند مرخصی با حقوق بگیرد، شرایط بهتری برای مراقبت از فرزندان خود دارد.
سرمایه گذاری سیاسی در سیستم های آموزش عمومی
آموزش و پرورش مدت های مدیدی میدان نبرد سیاسی بوده است. هر جناح سیاسی کشور همیشه درباره تاثیر فراگیر مدارس بر افزایش کیفیت آموزش و کاهش نابرابری ها در جامعه تاکید داشته است. اما در عمل، این نظام آموزشی موفق نبوده و براساس مطالعات و تحقیقات منجر به برابری فرصت ها نشده و نشان داد که دانش آموزان با بهره هوشی بالا اما در خانواده های فقیر، به هیچ عنوان توان رقابت با دانش آموزان تیزهوش طبقات بالای جامعه را به خاطر خصوصی بودن بخش های مهم آموزش، ندارند.
سیستم آموزشی سالم که نیاز های جوانان را برآورده کند
پاندمی کویید_۱۹ پیامدهای بلندمدتی بر سلامت روان و جسم کودکان و نوجوانان گذاشته است. ماندن بیش از اندازه در منزل، ندیدن دوستان، منزوی شدن و بسیاری از کمبودهایی که با آن روبرو هستیم، باعث به وجود آمدن لایه هایی از بحران بر شخصیت کودکان و جوانان در حال رشد شده و براساس بررسی های انجام شده، حداقل در یک روز چهار نفر به خودکشی فکر می کنند. این بیماری همه گیر، مشکلات همیشگی عدم دستیابی به خدمات بهداشتی و روانی کودکان را تشدید کرده و موجب شده که در این برهه زمانی، کودکان نیاز به حمایت ویژه ای برای دست یابی به کم ترین حق خود یعنی از دست ندادن امید برای فردایی بهتر داشته باشند. بعد از بروز این همه گیری وانفسا نقش دولت در آینده کودکان بسیار حیاتی تر از گذشته شده است.
پوشش بیمه درمانی جامع و مقرون به صرفه
پوشش بیمه را می توان در جنبه ها و ابعاد مختلفی در نظر گرفت. حکومت و شهروندان می توانند با برنامه ریزی مالی درست، خود را برای شرایط بحرانی آماده کنند. یکی از معیارهای مهم، در دسترس بودن مراکز درمانی طرف قرارداد با بیمه درمانی شهروندان است. هر چقدر بیمه گذار با مراکز سلامت و درمانی بیشتری قرارداد داشته باشد، خانواده های طرف قرارداد راحت تر می توانند مشکلات درمانی خود را حل کنند.
سخن آخر
وجود برنامه های حمایت از درآمد دولت، سیاست های مالیاتی و حمایت از کودکان می تواند اصلی ترین برنامه کمکی برای خانواده های کم درآمد دارای فرزند باشد. نقش دولت در آینده کودکان غیرقابل انکار است، زیرا می تواند با براداشتن فاصله اجتماعی، کاهش تورم، شایسته سالاری، رفاه و فراهم کردن امکانات بقای جامعه خود را برای دهه های آینده بیمه کند.
رشد اجتماعی کودک از همان سال های اولیه زندگی، خود را نشان می دهد و تاثیر بسزایی روی آینده او می گذارد. یادگیری مهارت های اجتماعی باعث رشد روانی، پیدایش حس همدلی، آزادی، همکاری و پایداری در روابط با سایرین همراه با درک هنجارها و تفاوت میان آن ها است.
منبع
- https://gdc-unicef-org.translate.goog/resource/future-worlds-children?_x_tr_sl=en&_x_tr_tl=fa&_x_tr_hl=fa&_x_tr_pto=sc
- https://blogs-iadb-org.translate.goog/ideas-que-cuentan/es/cinco-razones-para-que-los-gobiernos-se-involucren-en-la-crianza-de-los-ninos/?_x_tr_sl=en&_x_tr_tl=fa&_x_tr_hl=fa&_x_tr_pto=sc
- https://www.brookings.edu/research/why-the-federal-government-should-subsidize-childcare-and-how-to-pay-for-it
